Ruben Bos

Niet alleen ernstig bedreigde diersoorten worden in boekvorm nagereisd. In Een vlam Tasmaanse tijgers volgt Charlotte van den Broeck het spoor van de uitgestorven Tasmaanse tijger (Thylacine). Gefascineerd door het feit dat één van de laatste Tasmaanse tijgers stierf in de dierentuin in haar eigen stad Antwerpen, start ze een zoektocht die haar van natuurhistorische musea tot laboratoria brengt. In die laboratoria hopen ze de Tasmaanse tijger weer tot leven te kunnen klonen.

Of leeft de Tasmaanse tijger gewoon nog? Een fanatieke groep is ervan overtuigd van wel, en deelt waarnemingen online. De wens lijkt hier vaak vader van de gedachten, want de beelden zijn altijd kort, onduidelijk of verklaarbaar (meestal een vos). De zoektocht en ontmoetingen van Van den Broeck zetten aan tot nadenken. Hoe kan het dat de Tasmaanse tijger, na uitroeiing, als nationale trots overal terug te vinden is? Waarom willen we dit dier zo graag weer tot leven wekken terwijl andere diersoorten in hoog tempo richting uitsterven gaan?

Dit jaar las ik twee Nederlandstalige reisboeken die over één dier ging. Met als overeenkomende boodschap, de bedreiging van zijn soort.

In Wally en Wij reist Irwan Droog de walrus Wally achterna. Deze walrus werd even wereldberoemd door zich steeds in andere Europese kustplaatsjes te vertonen. Zoals bij de vuurtoren op het Ierse Valencia Island en aan de Britse en Franse kust. Irwan probeert de vraag te beantwoorden waarom Wally daar was, wat Wally’s komst met lokale mensen deed en hoe deze soort steeds meer onder druk komt te staan door o.a. klimaatverandering. Verrassend interessant.

“in een periode waarin de prijs van walrushuid was gestegen door de ontdekking dat die uitstekend geschikt was om fietsonderdelen mee op te poetsen.” – Wally en Wij

Anne Broeksma heeft een obsessie voor een heel ander dier dat bescherming nodig heeft. De pangolin. In Een verhaal met schubben volgt ze het spoor van diverse schubdieren in zowel Afrika, als Azië. Maar afgezien van een schubdieropvang waar zij als vrijwilliger gaat werken, lukt het haar niet om het schubdier in het wild te zien. Wel ziet ze met eigen ogen hoe het schubdier voor de mens een wandelende zak geld is, waar nog steeds volop op gejaagd wordt ondanks dat deze ernstig bedreigd is. Een fijn én verdrietig boek over een van de meest bijzondere diersoorten op aarde.

“Het schubdier hielp me van de bank af te komen, me op een afgebakend onderwerp te richten en de wilde schoonheid van de wereld te ontdekken, die nog altijd bestaat. Van veel nieuws lezen word ik neerslachtig. Er passen geen honderd catastrofes in mijn hoofd, maar wel één vreemd geschubd boomdraakje.”